Jako me je obradovala pojava jednog pravog istoričara gospodina Garašanina, koji piše na osnovu dokumenata, a ne izmišljenih podataka, kao što je to bio slučaj sa nekima koji su pisali o Sremskom frontu.

Izvanredan je njegov dopis o Desantu na Drvar, koji je istinski prikaz toga događaja. Odličan je njegov članak Kozaračka epopeja srpskog naroda (12. 6. 2020). Ipak, dodao bih nešto zaključku ovog članka: „Pravi genocid (srpskog naroda) za koji nikad niko nije odgovarao osim nemačkih zapovednika i pojedinih ustaških bojovnika.”

U nabrajanju snaga koje su učestvovale u krvavoj ofanzivi na Srbe i Partizane na Kozari, Garašanin ne navodi stanovnike hrvatskih i nekih muslimanskih sela iz tog područja. Verovatno nije našao dokumente o njihovom učešću koji i ne postoje da se ne bi remetilo bratstvo i jednistvo naših naroda.

Po povratku partizana, stanovnici ovih sela su prebegli preko Une i Save, a partizani su spalili njihova sela. Posle rata su im kao narodnim neprijateljima oduzeta imanja i oni se nikad više nisu vratili.

Po popisu stanovništva sedamdesetih godina prošlog veka u opštini Bosanska Dubica, koja obuhvata najveći deo kozaračkog područja, bilo je 87 odsto Srba, 11 odsto Muslimana i dva odsto Hrvata.

Naum likvidacije Srba, koju su planirali ustaše, pretvorio se u izgon Hrvata sa ovog područja. U toku sedamdesetih godina, radio sam kao šumar na tom području i poznata su mi ta zbivanja.

Srđan Tanasković,
Beograd