Uprkos stravičnim zverstvima hrvatskih ustaša u Jasenovcu nad Srbima, Jevrejima i Romima, logoraši su, i u uslovima čija se nehumanost ne može prenaglasiti, pokušavali proboj iz logora.

Tokom 1944, logoraši predvođeni dr Milom Boškovićem, Srbinom iz okoline Bara, počeli su sa prikupljanjem i izradom oružja i oruđa potrebnog za dizanje pobune i proboj iz logora.

Međutim , u septembru 1944. je namera zaverenika otkrivena. Ustaše su 21. septembra naredile istup svih zatočenika. Ispred logorskih baraka, gde su bila podignuta vešala, dovedeno je dvadesetak zatočenika povezanih žicom i isprebijanih.

Među prvima je obešen Ladislav Vajner, a pored njega su pobijeni Remzija Rebac, Milo Bošković, Mitar Bošković, Nikola Pejnović, Stevo Živković, Branko Konić, Drago Kovač, Tomo Marić, Hajnrih Musafija, Milan Grbić, Ignac Sojak, Jovo Paljić, Avdo Resulović, Milan Milanović, Milan Veselinović, Milan Dragić, Nikola Petrić i dr.

Dr Milo Bošković se obratio zapovedniku logora, ustaškom poručniku Dinku Šakiću, i tražio mu da umre po „crnogorskom običaju od metka“. Dinko Šakić je pucao u glavu dr Boškovića.

Zbog saradnje s ustanicima, istog dana je ubijeno još 5 osoba: Marin i Marija Jurčev, Zvonimir Belužić, Franjo Rukavina i Žarko Janković.

IZVOR: Muzej žrtava genocida